امام علی (ع)در خطبه پنجاه و دوم نهج البلاغه در تعریف دنیا می فرماید:آگاه باشید گویا دنیا پایان یافته و وداع خویش را اعلام داشته است. خوبی هایش ناشناخته مانده و به سرعت پشت کرده، می گذرد. ساکنان خود را به سوی نابود شدن می کشانند و همسایگانش را به سوی مرگ می کشاند .آنچه از دنیا شیرین بود، تلخ شده و آنچه صاف و زلال بود، تیرگی پذیرفت و بیش از ته مانده ظرف آب ریخته شده، از آن باقی نمانده است. یا جرعه ای آب که با آن، عطش تشنگان دنیا فرو نخواهد شکست.

 

امیرالمومنین علی(ع) در ادامه این خطبه نورانی می فرماید:ای بندگان خدا از سرایی کوچ می کنید که سرانجام آن نابودی است.مبادا آرزو ها بر شما چیره گردد مپندارید که عمر طولانی خواهید داشت. به خدا سوگند اگر مانند شتران بچه مرده ناله سر دهید و چونان کبوتران نوحه سرایی کنید و مانند راهبان زاری نمایید و برای نزدیک شدن به حق و دسترسی به درجات معنوی و آمرزش گناهانی که ثبت شده و ماموران حق آن را نگه می دارند دست از اموال و فرزندان بکشید، سزاوار است. زیرا برابر پاداشی که برایتان انتظار دارم و عذابی که از آن بر شما می ترسم اندک است.

امام علی (ع)در انتها می فرماید: به خدا سوگند اگر دل های شما از ترس آب شود و از چشم هایتان از شدت شوق به خدا یا ترس از او خون جاری گردد، اگر تا پایان دنیا زنده باشید و تا آنجا که می توانید در اطاعت از فرمان حق بکوشید، در برابر نعمت های بزرگ پروردگار، به خصوص نعمت ایمان ناچیز است.